mantelzorg

Wanneer komt het moment dat je toegeeft: zo gaat het niet meer?
Soms zeggen de mensen om je heen: maar het was toch niet zo erg?
Of juist: er had al veel eerder wat gedaan moeten worden.

Maar zelf stel je het moment van uitspreken dat er iets moet gebeuren, dat er echt iets aan de hand is, uit.

Iedereen vergeet dingen.
Ik word ook al een dagje ouder.
Als ik eens een nacht goed slaap dan gaat het wel beter.
Het gaat toch prima met me.

En de mantelzorger zorgt en zorgt en zorgt en...
Loopt nog maar een stukje verder mee op de levensweg van die ander. Of is het inmiddels lijdensweg?
En er komt steeds meer op het bordje van de mantelzorger.
Naast de zorg voor, vaak ook zorg om de geliefde.
Want diegene is vaak juist tegen geliefden, niet lief.
Krijgt verdachtmakingen te horen: jij denkt alleen maar aan jezelf en laat mij hier lijden/ in de steek.
Wordt niet meer herkend.
Wordt beschuldigd van diefstal, van ontrouw, van vanalles.
Zorgen kan zo lijden worden.
Zorgen wordt lopen op je tandvlees.
Moe tot in je botten.
Uitzichtloos.

Cijfers liegen er niet om. Gemiddeld duurt het 14 maanden voor de diagnose alzheimer gesteld wordt. Ieder uur komen er in Nederland 5 mensen met alzheimer bij.
In 2016 waren er 270.000 mensen die leden aan dementie. En 3000.000 mantelzorgers, die zich vooral zorgen maken over de veiligheid. Er gaat dikwijls iets mis, in huis, met medicijninname, in het verkeer.
(Cijfers van de alzheimerstichting)

Dan komt een moment van opname en ook dat is zwaar. 
Voor de persoon die opgenomen wordt en voor diegene die naar huis gaat.
Vertwijfeling bij beide partijen: doen we hier wel goed aan?
De een voelt zich in de steek gelaten en begrijpt niet waarom dit nu nodig was.
De ander heeft vanalles te regelen, te verwerken, te zorgen. Ook nu nog, al is de direkte zorg anders.

Er gaat een wereld van verdriet en lijden schuil achter dementie.
Dementie raakt niet alleen de persoon met de ziekte aan, ook de omgeving.
Maar onder alle zorg en verdriet gaat een mens schuil die liefde en aandacht nodig heeft.
Een mens met een verleden. Een mens zoals jij en ik.

Hou van mij
Om wie ik ben
Ook als ik je niet meer herken

Kijk me aan 
En zie wie ik was
Ik ben er nog steeds
Maar in een andere jas

Bron: alzheimerstichting



Reacties

Een reactie posten

Dank je wel voor het lezen van de blog!
Een reactie is welkom.

Populaire posts van deze blog

moeilijk

Afbeelding
‘Zuster, ik ben moe, zo intens moe.’ Het is midden op de dag, als ik even binnenloop bij deze meneer. In de woonkamer zie ik niemand, dus loop ik verder. In de slaapkamer tref ik meneer aan, liggend op bed. Hij slaapt niet, voorzichtig ga ik op de rand van het bed zitten. Ja, kom maar even zitten, dat praat wat makkelijker... En zo komt het, dat ik stil zit te luisteren, terwijl hij praat. Over zijn zorgen, zijn vermoeidheid, de ziekte die steeds meer aanwezig is. Ik bied een luisterend oor, meer kan ik niet doen. Meer hoef ik ook niet te doen. Dezelfde dag heb ik nog een gesprek, met een andere persoon. Ook zij moet keer op keer inleveren. Door lichamelijke problemen en ook door de dingen die bij ouder worden gewoon lijken te horen: mensen uit je familiekring sterven, vrienden krijgen gezondsheidsproblemen of sterven. De wereld wordt kleiner en stiller. En toch gaat ze door, stelt ze zichzelf doelen: weer naar buiten kunnen dit voorjaar. Weer kunnen lopen zon...
Meer lezen

Einde

Afbeelding
 Daar ligt ze.  Klein en mager. Teer. Oud. Op. Ze slaapt en slaapt en gaat steeds een stapje achteruit. We staan aan haar bed en volgen haar proces. Stapje voor stapje.. wikken en wegen, wat is het beste? Wat geeft haar comfort?  Meebewegen en toch.. staan aan de zijlijn. Tot het laatste stapje is gezet. Wat een eer om zo te zorgen. Wat mooi om mee te lopen. Dag lieve mevrouw,  Je houdt een plaatsje in m’n hart. Met je genieten van kleine dingen, je twinkelogen en je uitspraken.  Dank je wel, dat ik voor je zorgen mocht.
Meer lezen

In mn hart

Afbeelding
Mw was een zeer zelfstandige dame. Al lange tijd alleen. Kon ook goed alleen zijn. Ze had haar huis en een flinke tuin, een beetje achteraf in het dorp. Ze genoot van lange wandelingen.   Toen kwam ze bij ons wonen. Alles ging wat minder makkelijk. Ook haar geheugen liet haar af en toe in de steek.  Ze hield nog steeds van wandelen en ik liep zo af en toe met haar mee. Ze werd wat wantrouwend, maar ze had een groot gevoel voor humor. Beetje sarcastisch ook. Op een dag kwam ik met het ontbijt op haar kamer en zat ze voor de bank op de grond. ‘Ben je gevallen?’ vroeg ik haar. Nee, hoor, ik wil even kijken of dit ook lekker zit.  Ah, tuurlijk. ‘En? Hoe is dat?’ ‘Nou, het bevalt toch niet zo. Help je me even omhoog?’ We ontwikkelden een band. Soms raken mensen je en dat deed zij.  Ze kreeg zorg nodig voor haar adl (wassen, aankleden), maar dit accepteerde ze heel moeilijk. Vaak mocht ik ze wel helpen. Heel af en toe mocht ik wat dichterbij komen en liet ze iets zien van ...
Meer lezen