Liefde

 Ze waren elkaars eerste liefde.

Dwars door de oorlogsjaren en de moeilijke tijd erna heen. Ze steunden elkaar en hielden van elkaar. Samen bouwden ze aan hun gezin. Hij werkte hard in het bedrijf, zij creëerde een warm thuis. Voor hun kinderen en voor hem.

Ze hadden het goed samen en genoten van verre reizen. Familie die was geëmigreerd naar Canada en Australië zochten ze op. Het leven ging voorspoedig. De kinderen werden groot en vormden hun eigen gezin. Maar ze hadden elkaar en zorgden voor elkaar.

Toen er een kanker kreeg en zware behandelingen waren ze er voor elkaar. Samen gingen ze er doorheen en leerden leven met de nasleep en de blijvende gevolgen van de kanker. Ook toen het nog een keer terugkwam en er opnieuw een zware weg van behandelingen volgde.

Tot er een derde ‘persoon’ het huwelijk wilde binnendringen. En dat nog lukte ook.

Meneer Alzheimer strooide achterdocht en wantrouwen.

Waar bleef je zo lang? Je bent ook nooit thuis, heb je een ander?

Pogingen om het uit te leggen of te ontkennen hielpen niet. Regelmatig was ze nog wel positief over hem tegenover ons, de verzorging.

Maar tegen hem bleef ze beschuldigd en klagen.

En hij droeg het, moest af en toe zn hart luchten, maar bleef zorgen.

Dag en nacht.

Ze ging achteruit. Tot ze alleen nog maar zat.

Lang zong ze mee met de versjes van vroeger. Maar haar gehoor werd minder. Evenals haar zicht. Eten werd moeilijk.

Ze is er nog, een schim van haar vroegere zelf. Hij ook, getekend door het verlies dat niet stopt.

De confrontatie met de achteruitgang en het verlies van de mooie band die ze hadden, is zwaar.

Maar hij blijft haar opzoeken, trouw aan haar. 

Mooi hoe die trouw blijft; ze is altijd goed voor me geweest. Ze blijft toch mn grote liefde!