In mn hart

Mw was een zeer zelfstandige dame. Al lange tijd alleen. Kon ook goed alleen zijn. Ze had haar huis en een flinke tuin, een beetje achteraf in het dorp. Ze genoot van lange wandelingen.  

Toen kwam ze bij ons wonen. Alles ging wat minder makkelijk. Ook haar geheugen liet haar af en toe in de steek. 

Ze hield nog steeds van wandelen en ik liep zo af en toe met haar mee. Ze werd wat wantrouwend, maar ze had een groot gevoel voor humor. Beetje sarcastisch ook.

Op een dag kwam ik met het ontbijt op haar kamer en zat ze voor de bank op de grond.

‘Ben je gevallen?’ vroeg ik haar. Nee, hoor, ik wil even kijken of dit ook lekker zit. 

Ah, tuurlijk.

‘En? Hoe is dat?’

‘Nou, het bevalt toch niet zo. Help je me even omhoog?’

We ontwikkelden een band. Soms raken mensen je en dat deed zij. 

Ze kreeg zorg nodig voor haar adl (wassen, aankleden), maar dit accepteerde ze heel moeilijk. Vaak mocht ik ze wel helpen. Heel af en toe mocht ik wat dichterbij komen en liet ze iets zien van de moeite die ze had met haar ziekteproces. Een korte knuffel onderging ze. Maar haar ogen glommen.

En ze ging steeds meer achteruit. In een heel korte tijd, ik denk een jaar, ging ze van zelfstandig wonen naar een gesloten afdeling.

Ook op de gesloten afdeling zorgde ik voor haar. Ze ging steeds meer vechten, letterlijk, schoppen, slaan, schelden. Maar ook toen hadden we nog contact. 

Met het naar bed brengen vroeg ik: ‘wil je nog een knuffel?’

‘ Waarom?’ 

 ‘gewoon, omdat ik je lief vind.’

‘ Nou, vooruit dan maar.’  En met een brede glimlach lag ze in bed.

Een keer liet ze me een stukje zien van hoe moeilijk ze dit vond. Natuurlijk had ik al begrepen, door haar letterlijke vechten, dat ze ook geestelijk aan het vechten was.

Maar die keer: we liepen samen door de gang.

Ze leunde op me. Toen stond ze stil en keek me recht aan, helder en alert.

‘Meisje’, zei ze ‘ ik hoop dat je dit nooit mee hoeft te maken.’

Dat raakte me diep…