afscheid

Stil
Sta ik 
Naast je
Het einde
Is dichtbij

Stil
Kijk ik
Naar je
Je hand
In die van mij

Stil
Wacht ik
Bij je
Totdat je
Adem stopt

Stil
Zit ik
Naast je
Totdat je
Hart niet klopt

Een leven
Geleefd
En nu
Voorbij

Reacties

Een reactie posten

Dank je wel voor het lezen van de blog!
Een reactie is welkom.

Populaire posts van deze blog

moeilijk

Afbeelding
‘Zuster, ik ben moe, zo intens moe.’ Het is midden op de dag, als ik even binnenloop bij deze meneer. In de woonkamer zie ik niemand, dus loop ik verder. In de slaapkamer tref ik meneer aan, liggend op bed. Hij slaapt niet, voorzichtig ga ik op de rand van het bed zitten. Ja, kom maar even zitten, dat praat wat makkelijker... En zo komt het, dat ik stil zit te luisteren, terwijl hij praat. Over zijn zorgen, zijn vermoeidheid, de ziekte die steeds meer aanwezig is. Ik bied een luisterend oor, meer kan ik niet doen. Meer hoef ik ook niet te doen. Dezelfde dag heb ik nog een gesprek, met een andere persoon. Ook zij moet keer op keer inleveren. Door lichamelijke problemen en ook door de dingen die bij ouder worden gewoon lijken te horen: mensen uit je familiekring sterven, vrienden krijgen gezondsheidsproblemen of sterven. De wereld wordt kleiner en stiller. En toch gaat ze door, stelt ze zichzelf doelen: weer naar buiten kunnen dit voorjaar. Weer kunnen lopen zon...
Meer lezen

Einde

Afbeelding
 Daar ligt ze.  Klein en mager. Teer. Oud. Op. Ze slaapt en slaapt en gaat steeds een stapje achteruit. We staan aan haar bed en volgen haar proces. Stapje voor stapje.. wikken en wegen, wat is het beste? Wat geeft haar comfort?  Meebewegen en toch.. staan aan de zijlijn. Tot het laatste stapje is gezet. Wat een eer om zo te zorgen. Wat mooi om mee te lopen. Dag lieve mevrouw,  Je houdt een plaatsje in m’n hart. Met je genieten van kleine dingen, je twinkelogen en je uitspraken.  Dank je wel, dat ik voor je zorgen mocht.
Meer lezen

In mn hart

Afbeelding
Mw was een zeer zelfstandige dame. Al lange tijd alleen. Kon ook goed alleen zijn. Ze had haar huis en een flinke tuin, een beetje achteraf in het dorp. Ze genoot van lange wandelingen.   Toen kwam ze bij ons wonen. Alles ging wat minder makkelijk. Ook haar geheugen liet haar af en toe in de steek.  Ze hield nog steeds van wandelen en ik liep zo af en toe met haar mee. Ze werd wat wantrouwend, maar ze had een groot gevoel voor humor. Beetje sarcastisch ook. Op een dag kwam ik met het ontbijt op haar kamer en zat ze voor de bank op de grond. ‘Ben je gevallen?’ vroeg ik haar. Nee, hoor, ik wil even kijken of dit ook lekker zit.  Ah, tuurlijk. ‘En? Hoe is dat?’ ‘Nou, het bevalt toch niet zo. Help je me even omhoog?’ We ontwikkelden een band. Soms raken mensen je en dat deed zij.  Ze kreeg zorg nodig voor haar adl (wassen, aankleden), maar dit accepteerde ze heel moeilijk. Vaak mocht ik ze wel helpen. Heel af en toe mocht ik wat dichterbij komen en liet ze iets zien van ...
Meer lezen