Einde

 Daar ligt ze.  Klein en mager.

Teer. Oud. Op.

Ze slaapt en slaapt en gaat steeds een stapje achteruit.

We staan aan haar bed en volgen haar proces.

Stapje voor stapje.. wikken en wegen, wat is het beste?

Wat geeft haar comfort? 

Meebewegen en toch.. staan aan de zijlijn.

Tot het laatste stapje is gezet.

Wat een eer om zo te zorgen.

Wat mooi om mee te lopen.

Dag lieve mevrouw, 

Je houdt een plaatsje in m’n hart.

Met je genieten van kleine dingen, je twinkelogen en je uitspraken. 

Dank je wel, dat ik voor je zorgen mocht.