Herkenning

 Lang, tenminste, relatief lang, was ik op een van de huizen niet ingeroosterd.

Waar ik werk, zijn er verschillende huizen. Te vergelijken met afdelingen, alleen dan verspreid over het terrein in plaats van in een gebouw.

Een van de collega’s kwam die ochtend naar me toe. Ze hadden iemand verzorgd, maar deze had geen woord gezegd.

De laatste keer dat ik de dame in kwestie gezien had, was een maand of 3 geleden. Toen zat ze nog in de stoel, inmiddels is mevrouw bedlegerig.

Mw houdt van woordgrapjes en kan enorm adrem uit de hoek komen. Dat hebben we gemeen en voor mijn idee hebben we dan een klik.

Nu mijn collega me verteld over deze mevrouw, besluit ik even mee te lopen en een kijkje te nemen.

Mevrouw ligt stil in bed. Ogen gesloten. Op ons binnenlopen komt geen reactie.

Voorzichtig  zak ik op mn hurken naast het bed en zeg zacht; goedemorgen.. hoe is het?

Mevrouw doet haar ogen open, kijkt en zegt:

O! Ben jij het! Dat is lang geleden!

Nou, mevrouw heeft weer gepraat. Gerustgesteld verlaten mijn collega en ik de kamer.  Blij dat we elkaar weer even gesproken hebben.