kijkje achter de luiken

 Daar ligt ze.  Klein en mager. Teer. Oud. Op. Ze slaapt en slaapt en gaat steeds een stapje achteruit. We staan aan haar bed en volgen haar proces. Stapje voor stapje.. wikken en wegen, wat is het beste? Wat geeft haar comfort?  Meebewegen en toch.. staan aan de zijlijn. Tot het laatste stapje is gezet. Wat een eer om zo te zorgen. Wat mooi om mee te lopen. Dag lieve mevrouw,  Je houdt een plaatsje in m’n hart. Met je genieten van kleine dingen, je twinkelogen en je uitspraken.  Dank je wel, dat ik voor je zorgen mocht.

 Wachten is onderdeel van oud worden. Als ik zo eens om me heen kijk, is wachten op.. nogal vaak aanwezig. Soms in dingen in de zin van: wachten op de zuster, op eten, op hulp. Soms in de zin van: wachten op aandacht. Heel stilletjes soms, tot je echt gezien wordt. Er tijd voor je is. Soms ook wachten op het einde. Wensen dat het einde daar is. Mensen die de 90 ruim gepasseerd zijn, zeggen het vaak: het is goed zo zuster, het hoeft niet meer. Er hoeven geen nieuwe belevenissen meer te volgen, de generaties zijn, als men kinderen heeft, tot de achterkleinkinderen meegemaakt. Wat elke dag werkelijkheid is , is het ongemak en de pijn van het lichaam en vaak ook de geest. Dingen die niet meer gaan, niet meer weten. Is oud zijn negatief? Misschien. Misschien niet. Maar dat het niet makkelijk is, dat is wel duidelijk. Afscheid nemen van alles, tot er niets meer overblijft dan je eigen wereldje op je kamer. Soms nog kleiner, alleen je bed. En wachten.. Wachten op….

 80 jaar, 90, 100 Ouder soms zelfs. Wat een enorme tijd. 80 jaar geleden was er geen computer, geen mail en had niet iedereen een telefoon. Als mensen gingen emigreren, zag je ze misschien nooit meer.  De Tweede Wereldoorlog, de oorlog in Indie, de wederopbouw.  Allemaal meegemaakt. Dat en vaak nog meer. De wereld veranderde, de maatschappij werd anders, minder aandacht voor elkaar. De muziek, de kunst, de beroepen, alles werd anders. De rolpatronen. Wat hebben de mensen die nu ouder zijn dan, pakweg, 75 veel meegemaakt.  En dan wonen ze nu, vaak alleen, met hun herinneringen. Met een lichaam wat niet meer meekan en een geest die minder helder wordt. Dan kun je niet anders dan respect hebben. Zoveel meegemaakt en zoveel opnieuw opgebouwd. Onze welvaart is door deze mensen verdiend.  Ze verdienen zorg, goede zorg, liefdevolle zorg.

 Lang, tenminste, relatief lang, was ik op een van de huizen niet ingeroosterd. Waar ik werk, zijn er verschillende huizen. Te vergelijken met afdelingen, alleen dan verspreid over het terrein in plaats van in een gebouw. Een van de collega’s kwam die ochtend naar me toe. Ze hadden iemand verzorgd, maar deze had geen woord gezegd. De laatste keer dat ik de dame in kwestie gezien had, was een maand of 3 geleden. Toen zat ze nog in de stoel, inmiddels is mevrouw bedlegerig. Mw houdt van woordgrapjes en kan enorm adrem uit de hoek komen. Dat hebben we gemeen en voor mijn idee hebben we dan een klik. Nu mijn collega me verteld over deze mevrouw, besluit ik even mee te lopen en een kijkje te nemen. Mevrouw ligt stil in bed. Ogen gesloten. Op ons binnenlopen komt geen reactie. Voorzichtig  zak ik op mn hurken naast het bed en zeg zacht; goedemorgen.. hoe is het? Mevrouw doet haar ogen open, kijkt en zegt: O! Ben jij het! Dat is lang geleden! Nou, mevrouw heeft weer gepraat. Gerustge...