kijkje achter de luiken

Mw was een zeer zelfstandige dame. Al lange tijd alleen. Kon ook goed alleen zijn. Ze had haar huis en een flinke tuin, een beetje achteraf in het dorp. Ze genoot van lange wandelingen.   Toen kwam ze bij ons wonen. Alles ging wat minder makkelijk. Ook haar geheugen liet haar af en toe in de steek.  Ze hield nog steeds van wandelen en ik liep zo af en toe met haar mee. Ze werd wat wantrouwend, maar ze had een groot gevoel voor humor. Beetje sarcastisch ook. Op een dag kwam ik met het ontbijt op haar kamer en zat ze voor de bank op de grond. ‘Ben je gevallen?’ vroeg ik haar. Nee, hoor, ik wil even kijken of dit ook lekker zit.  Ah, tuurlijk. ‘En? Hoe is dat?’ ‘Nou, het bevalt toch niet zo. Help je me even omhoog?’ We ontwikkelden een band. Soms raken mensen je en dat deed zij.  Ze kreeg zorg nodig voor haar adl (wassen, aankleden), maar dit accepteerde ze heel moeilijk. Vaak mocht ik ze wel helpen. Heel af en toe mocht ik wat dichterbij komen en liet ze iets zien van ...

 Mevrouw, wat wil u aan vandaag? Wat hulpeloos trekt ze de schouders op. ‘ ach, het maakt niet veel uit, er is toch niemand die het ziet’. Die opmerking raakt me en ik ben even stil. Dan zeg ik: ik zie het, en weet u, u ziet het zelf ook. Wat vind u een fijne blouse op deze zonnige dag? Pak maar wat hoor zuster.. Ik pak een aantal blouses uit de kast en houd ze omhoog. Er worden er een aantal afgekeurd, maar na wat dubben komt er toch een keus uit. Voor de broek hetzelfde verhaal. Vandaag is douchen aan de beurt en ik ga met mevrouw de badkamer in. Ineens zegt ze: ik wou dat ik alles zelf nog kon. Weer zeg ik niet gelijk iets, en mevrouw gaat verder: het is echt moeilijk om alles te moeten overlaten aan iemand. Dat kan ik me zo goed indenken! Ik rond het geven van de zorg af met het fohnen van de haren en geef een spiegel aan de mevrouw. Is het goed zo? Ja zuster, dank u wel hoor, ik zie er mooi uit. Kijk, daar doe ik het voor. Zelf gekozen kleding, netjes geföhnd haar. Al kijk je ...