kijkje achter de luiken

 De geur van speculaas drijft door de woonkamer Lekker ruikt dat zuster! Gedachten aan vroeger komen boven, aan sinterklaasfeest en speculaaspoppen. Warme chocolademelk en boterletters. Marsepeinen varkens in de etalage van de bakker. En de kinderen die met hun neus tegen de ruit staan de kijken. De intocht van de sint en de pieten. Drukte langs d ekade. Je schoen bij de kachel. Wat ik dan leuk vind, is de glimlach op de gezichten van de mensen, die de herinneringen ophalen. Weer even genieten van de sfeer van toen.  Wat zijn fijne herinneringen een schat!

 Wat een verschil maakt het krijgen van bezoek voor dr bewoners! Door de corona en alles wat erbij komt kijken, is er heel wat veranderd. Werken met mondkapjes op, het kan. Maar je mist een stukje gezichtsuitdrukking, wat zo belangrijk is voor de communicatie. Bezoek minderen, het kan. Maar je mist contact met de mensen die je lief zijn, die je kennen van vroeger. Die herinneringen delen.  Minder mensen over de vloer, minder prikkels, minder activiteiten. Dat is lastig. Zeker als je jezelf moeilijk meer kunt vermaken. Passiviteit en eenzaamheid liggen op de loer. Zorg leveren, het kan.. maar het vraagt wel wat creativiteit en extra alertheid.  En natuurlijk dat doen we met liefde. Maar makkelijk, nee dat is het nu niet... Voor de bewoners niet, voor het personeel ook niet.