kijkje achter de luiken

Vroeg in de ochtend rijd ik naar mn werk. Oranje kleurt de lucht en de vogels zingen. Als ik aankom schijnt de zon. Alles loopt uit, dikke knoppen, frisgroene blaadjes, bloesem... Ik ben er... De voordeur open en de werkdag kan beginnen. Mijn collega's druppelen binnen. Heel even bijpraten.. hoe is het met jou?  Wat een rare tijd zo, met dat virus. Wat gaan we vandaag doen?  Let op de maatregelen, afstand, handen wassen. Ach, we hoeven het niet meer te zeggen... we wassen de huid van onze handen. De zorg voor de bewoners verloopt rustig, na de koffie spelen we een spel: vragen over allerlei onderwerpen: even de hersenen trainen. Gelukkig is niemand ziek! Zo kabbelt de dag door. Soms lijkt het een gewone dag, maar dan wordt er een kaartje bezorgd van familie: die kunnen nu niet komen... Een bos bloemen...we missen je! En dan de berichten in de krant: Zoveel zieken, zoveel gestorven. Die gewone dag is toch geen gewone dag. Maar we hebb...

Even Geen bezoek Even  Geen uitjes Even  Geen kapper Of fysio of pedicure  Even? Verwarring  Angst Onbegrip Eenzaamheid Sijpelen binnen Met de zonnestralen En de regendruppels  Hoe lang? Waarom? Kwetsbaar  Oud Ziek Alleen En nu is er geen Geruststelling  Want wie weet  Hoe het verder gaat Wie weet  Of je gezond blijft Wie weet...

Goedemorgen! Met een schittering in de ogen en een brede lach, kijkt mevrouw mij aan. Wat een mooi weer he! Terwijl ik de gordijnen wat open doe, om wat daglicht binnen te laten, plenst de regen tegen de ruiten. Met een grapje zeg ik: mooie regen in elk geval vandaag! De mevrouw kijkt me aan en zegt: maar vind je dat niet mooi? Dat is jammer voor je! Kort erna, als ze gewassen en aangekleed is, zit ze zichtbaar vermoeid in de stoel. Ogen dicht, helemaal in de eigen wereld. Tot er ineens een (echte) zonnestraal binnenvalt. Ze kijkt me aan; zie je wel dat het mooi weer is, zuster! Diep dement, maar toch aanwezig.